vreemdgenoeg heb ik het onvermogen (mee)gekregen om, iets dat anderen zien als rommel/trash, op te merken als: mooi! of eigenlijk gaat het verder dan dat: mooi, bruikbaar en...hebben!
ik beschik slechts over deze (non?)estetische kijk op dingen ik spreek immer voor mezelf, echter, verder dan dit gaat het jammergenoeg dan weer niet. ik bedoel: als je trash prachtig en bruikbaar vindt, dan zou een beetje technische bagage en kundigheid mooi meegenomen zijn! helaas voor mij, strekt mijn technische knowhow echter tot 'het zien of iets los of vast zit'...ehm, zelfs dat constateer ik soms niet eens> dacht toch echt dat de uitlaat van mijn auto prima zat waar ie zat...de authentieke optische schijn bedroog...
maar goed, door dit onvermogen: volledig geen heldere, logische en bovenal praktische afwegingen te kunnen maken, in combinatie met het telkens bewust 'te struikelen' over aparte al wat langer op deze aardbol rondslingerende objecten...loop ik toch altijd wel weer rond met een big smile on my old face door impulsieve sublieme aankopen! daar, waar een ander de tranen van in de ogen krijgt bij het aanschouwen van alle lelijks, gaan de mijne stralen en glinsteren. bijvoorbeeld vorig jaar maart:
al langere tijd had ik in in mijn hoofd geprent dat er een caravan moest komen. eigenlijk al jaren, maar iedere keer werd ik hiervan weerhouden door mensen om me heen. ze kwamen met de meest fantastische argumenten om het niet te doen. ik zal ze niet benoemen. onbelangrijk namelijk. ik begrijp nog steeds niet waarom ik naar anderen luister als ik zelf een sterk verlangen heb om iets te doen. ik ging dus op zoek. ik zocht op marktplaats en vond! bij het zien van een slechte foto van de meest aftandse caravan werd ik enthousiast: deze moest het worden! ik zag, belde, en voor ik het wist stond ik de volgende dag voor het meest gruwelijke object van het hele dorp! de oude eccles! zwaar door zijn hoeven gezakt de banden waren leeg en moesten vervangen er zaten deuken in, voor en achter, roest, overal roest! de kleuren waren verbleekt door de zon...ik werd overmoedig en schudde de hand van de verkoper! verkocht! zei ik.
-ok, toegegeven, de echte koop was een dag later, toen ik mijn vader had gevraagd om toch even de bodem van de caravan te checken, want het beeld, dat op de snelweg ineens mijn caravan van zijn volledige rotte, roestige bodem loswaaide stond mij toch te haarscherp voor ogen...-
ik had natuurlijk allang een visualisatie gemaakt hoe ik deze 'lelijkerd' zou gaan transformeren...nu begon juist de leuke klus! de caravan, een oudje maar dat hadden we al geconstateerd uit 1958 moest nu van a naar b. nieuwe banden, stalling regelen, werkplaats...vanaf heden kwam het aan op mijn schaarse vrije tijd en a-technische inzichten-. dit werd echt mijn project: vriend oscar was en is nooit voorstander geweest van aankopen die lichte verwantschap hebben met gipsy-achtige taferelen...laat staan de hele toestand eromheen...hij is zeg maar meer van het: inchecken, en wegwezen! gelukkig had ik merlijn aan mijn zijde: hij had tijdens het bezichtigen al heerlijk languit in de gore, muffe kussens binnenin de caravan gelegen...en riep al: 'mam deze kopen we he'?!! ondanks de antieke lucht van het binnenwerk was het namelijk wel heel erg knus! ik begreep hem wel!
maar goed: de hele klus werd uiteindelijke toch een project van mijn vader en mij: ik schuurde het ding, zette het in de grondverf, en schilderde de buitenzijde geheel donkergrijs dank jullie wel iedereen voor het advies dat een caravan toch echt wel wit hoorde te zijn> nee, die van mij wordt grijs!!. ik naaide nieuwe kussens/bedden, restyl-de de binnenzijde en breidde lampen, kleden...en mijn vader deed het technische deel: hij monteerde een kraan, bevestigde het kookgedeelte, zorgde voor stopcontacten,...etc.
het werd, precies zoals de vorige eigenaar het had omschreven in de advertentie: 'iets aparts'! ;) zie eerste foto
onze eerste plek: aan een watertje in een bos -te schipborg-. dichtbij mijn paard lies. voor merlijn was er het water en strandje, de bomen met hiertussen een hangmat voor oscar, en voor mij de ruiterpaden. ons voormalige konijn moef ging mee. en we hebben genoten van deze plek en het grijze mobiele hutje. mijn project was geslaagd!
de auto volgeladen...de hut 'aangehaakt'...
...onderweg afscheid nemen van 'ons' dagelijkse portie paarden...
richting huis.
en dit jaar?...gaan we wederom met mijn project op pad...
