bloot bezoek!
heeft u ooit wandelende stukjes toiletpapier gezien? ik ook niet. toch zal ik deze week een observatie doen van zojuist genoemde! het toeval wil namelijk, dat er uitgerekend op mijn balkon een schouwspel te zien is van langzaam, zichzelf ontvouwende witte velletjes opgerold toiletpapier! heus waar! natuurlijk is dit allemaal wel in scène gezet...en wel door mij, ofwel: door de 'plaag' die heerlijk, nietsvermoedend mijn keuken aan het besmeuren is met de meest heelzame slijm die er op deze aardkloot bestaat, namelijk: slakkenslijm! eens een potje gekocht, ter bestrijding van de ouderwordende huid! google maar eens: 'slakkenslijm' en de veelbelovende crèmes prijken bovenaan uw computerscherm
het poepie-naakte, oerlelijke, 'vies' en bovenal onverantwoord blote en toch ook enigszins aandoenlijk ogende beestje -de (t)huisloze slak- kruipt iedere avond mijn keuken binnen. en hij is niet alleen. ze zijn met z'n zessen ongeveer! drie van de zes vormen gezamenlijk een soort van kleine kapstok -drie haakjes- op mijn smalle witte muur met evenveel ruimte tussen de lijfjes...hoe doen ze dat! de andere drie blijven vreemdgenoeg op mijn fraai vormgegeven zwart/wit plastic kitchkitchen-tapijt op de grond. maar toch. van hen heb ik eigenlijk het meeste 'last'! ik zie ze nauwelijks en het gebeurt dan nogal eens dat ik plots een stukje van ze o(m)verloop...en dat kunnen ze nou net niet goed verdragen...ik evenmin! gadverdamme, weer eentje gehalveerd...en het gevoel dat dat geeft...is ondraaglijk!
uitgerekend zij -de naakten slakken- waren het die mij mijn fiets 's avonds niet meer in de schuur deden stallen: want iedere avond in de schemering ontdekken dat elke stap op het smalle weggetje naar de schuur een smeuïge zou gaan worden...deed me gruwelen.
nu zitten ze dus niet meer onder mijn schoenen op het paadje...maar zit het blote slachtoffer onder mijn evenzo blote voet!
kijk, mijn dierenliefde gaat ver, heel erg ver: alles wat leeft laten leven is mijn motto (let wel, dit gaat over dieren!). ok, er zijn drie dieren die ik moedwillig dood: de mug, de vlo en de luis legitiem mijns inziens; ik heb gegronde redenen...en natuurlijk de niet zichtbare huisstofmijt ongewild gedood. verder draag, aai en zwaai ik alles wat irritant is mbt het fenomeen dier, naar buiten of van mij af en vliegt, loopt, kruipt en leeft deze vrolijk verder!
zo geschiedde dus ook een paar dagen lang met de bende van 6 -naaktslakken- in mijn keuken: ik wikkelde dit volkje 1 voor 1 in een stukje wc-papier want bang voor vieze slijmerige handen en dropte de kleine mummies weer op mijn balkon. ik sloot vervolgens mijn keukendeur, mijn keukenraam en klaar!
en weet u wat ik nu zo ongelooflijk schattig vind? 's ochtends liggen er uitgerolde stukjes wit papier, met een wirwar van glanzende spoortjes raadselachtig: volg het spoor en je komt niet uit bij de slak, waar die zich overdag schuil houdt is mij een raadsel...het moet toch een prachtige voorstelling zijn 's nachts op mijn balkon? vanavond het laatste ritueel dan maar...en...ik houd vannacht mijn zaklamp paraat!
