een beetje variatie a.u.b.

dat muziek helend werk, is een feit. voor elke mood een lyric & sound...

mijn muzieksmaak loopt nogal uiteen evenzo ook mijn emoties, waardoor het vaak lastig is voor de mensen om mij heen te peilen wat mij daadwerkelijk bekoort. zo kan ik met alle gemak elvis presleys 'wooden hart' plaatsen na een symfonie van mozart. of een american pie van don mac clean afwisselen met een vette reggaeton. een bonte mix van stylen, dat is zeg maar zo mijn ding. 

zo kan mijn ziel, evenzeer geheeld worden door een donkere soulstem, als door de zachte klanken van een golden oldie om het even heel zwart/wit neer te zetten. geen peil op te trekken dus. dat muziek emotie is, is helder. en niemand zal het hiermee oneens zijn. maar muziek is meer dan dat. muziek is tevens: mensen categoriseren. ofwel, in hokjes plaatsen. punk is voor de alto's; rap is voor boefjes; nederlandstalig voor de sjonnies; rock & roll is voor de oude rakkers; bridney-pop is voor kinderen; raggea voor de rasta-haren; reggeaton is voor de ordi's; klassiek voor de belezenen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. kan het misschien ook eens afgelopen zijn met dat ge-hok-jes-denken?!

het is niet te geloven dat je op google een test kunt doen welke muziek bij je past...zie de vragen onderstaand...zijn we gek geworden? 

ik wil niet in een hokje. ik ben niet te plaatsen in een hokje. een mens/ik, die niet constant is, vindt men per definitie 'lastig' te plaatsen. zo kan het bijvoorbeeld zijn, dat ik mij de ene keer zeer enthousiast, empathisch en uitbundig gedraag , maar de andere keer als een pdd-nosser. ongeacht of mijn goede of slechte been als eerste naast mijn bed bungelde! this is me! zo kan het dus gebeuren, dat mensen mij ervaren als arrogant en onvriendelijk, of, als menselijk en alleraardigst. so be it. ik vind het knap dat er continue/contstante mensen zijn. en god bless the world!. 

mijn emotie is gelijkend mijn voorkeur voor muziek. al dan niet bewust, of onbewust bestuurd door een bepaalde hersenhelft. als ik een dag lang rachmaninov hebt geluisterd, dan voel ik de behoefte om daarna een aantal uren die antwoord op de draaitafel te plaatsen! 

de keuzes die we maken m.b.t. eten, drinken, interieur, exterieur...komen immers voort uit onze emotie. alhoewel er ook mensen zijn die alles uitsluitend door hun linker hersenhelft laten besturen...i know them...

je gooit toch niet al jaren hetzelfde zakje gewassen sla in je mandje bij de super? je rijdt toch niet ieder dag dezelfde route naar je werk? je gebruikt toch niet al 5 jaren dag- en nachtcreme van 1 merk? je zit toch niet nog steeds op de bank die je tien jaren geleden kocht? wel? of staan deze voorbeelden geenszins in verhouding met hetgeen waar ik dit blog mee begon...anyway.

rituelen zijn pijnlijk, stramienen dodelijk, clichés er-rug. 

variatie is voor mij: the recipe of life! that's what makes it spicy.
-dat ik na vier jaren aan de kunstacademie te hebben gestudeerd nog geen keuze kon maken voor 1 discipline is niet vreemd te noemen. ik wou alles kunnen, alles doen, en het liefst nog alle dagen een andere kunstdiscipline...- 

dus, zo had ik, na een weekend vol klassiek, kranten en een boekje, zin in de vette beats van jean paul. de verstilde emotie van brein en body een paar dagen 'in ruste', kreeg een transformatie in de vorm van een ordinaire dance-act...de muziek vulde de kamer.  

I love de sound van sean paul, de klik, de klak, de beat, the heat... 
beethoven, als goede tegenhanger vanavond maar weer... eerst even een energyboost...

de onsamenhangendheid van dit blog pleit wederom voor mijn non-kwaliteiten als schrijver, echter, er moet klaarblijkelijk wekelijks iets gezegd. zo ook nu weer...