een mevrouw met een kartonnen doos en een winkelbediende… [en ik]

gisteren. 
'we moeten nog even langs het postkantoor hoor', zeg ik tegen merlijn, onderwijl we ons een weg baanden door het absurdistisch drukke verkeer in de binnenstad zo nét voor het spitsuur. 'ik moet mijn pincode even halen, blijf jij buiten even wachten' zeg ik gebiedend. merlijn zet zijn fiets naast die van mij neer en we lopen samen naar binnen. [zo gaat dat vaker tegenwoordig, iets met pubertijd ofzo…]. 
het postkantoor is geen postkantoor. tenminste, niet zo'n postkantoor zoals die 'vroeger' aan de munnekeholm zat. dit is een service-punt in een boekhandel. deze boekhandel was een jaar geleden een hele fijne winkel. ik haalde er altijd mijn bulk magazines voor een hele maand inspiratie. ze hadden alles wat vernieuwend was in tijdschriften-land. nu hebben ze er ook alles, maar dan van alles net niets: heel veel saaie draaimolens volgestouwd met cliché-wenskaarten, veel familie- en marjolein bastin-agenda's, kantoorartikelen, en nog meer van dat hele handige spul…
maar goed. merlijn duikt meteen zijn hoek in [achterin de winkel liggen de donald ducks] en ik sluit me aan in de rij die precies twee mensen telt. het duurt nogal lang, deze korte rij. vóór mij worden pakjes gewogen, dichtgeplakt, betaald… 
ondertussen komt er een mevrouw van het type els binnengewandeld. iedereen kent wel een els…

ons 'elske' [toren c]

ze heeft in haar armen een grote kartonnen doos, waarvan de bovenzijde nog wagenwijd openstaat. ze loopt met deze doos achter mij langs, door naar het vak 'plakbanden|tapes|typex'. ze pakt een rol dikke doorzichtige tape uit het schap, houdt deze drie seconden vast en legt deze dan weer terug. haar ogen glijden van links naar rechts over de kantoorartikelen en ze is duidelijk op zoek naar iets. ze besluit de hulp van één van de medewerkers van de winkel in te schakelen. deze is heel druk bezig een postzak te legen en aanverwante zaken te regelen…[het is per slot van rekening bijna vijf uur…]
'meneer, mag ik u iets vragen?' zegt 'els' met een zachte stem. 'ja hoor, natuurlijk!' antwoord de veel te luide en licht geërgerde stem van de meneer-van-de-winkel. 
'heeft u ook van dat brede bruine tape?' vraagt els, met nu een nog veel zwakkere stem. 'nee' dat verkopen we al heel lang niet meer mû-vrouw'. els zegt dat ze meende het 'laatst' nog te hebben gezien. de meneer spreekt haar onverschillig en nors tegen. 
ik sta nog steeds in de rij van twee en observeer en luister de interessante dialoog. het gaat nog even door. 
ok. naar het schijnt wordt de bruine tape al een half jaar niet meer verkocht, aldus de meneer van de winkel. tijdens de conversatie houdt els haar bruine kartonnen doos, waarvan de twee bovenste stukken karton nog steeds recht overeind de lucht in steken, tegen haar borst gedrukt. haar bezorgde gezicht komt er ternauwernood bovenuit…en met haar onderkin drukt ze één van de randen naar beneden voor een beetje vizier. 
els zegt tegen de servicepunt-meneer: 'nou ja, dan neem ik de doos maar eerst weer mee…tot hoe laat kan ik pakket-post inleveren vandaag?' els heeft dus blijkbaar besloten het op te geven? 
de winkel-meneer: 'nog een half uurtje…dag mûvrouw'. 

ik wachtte op een geruststellend antwoord van de meneer in de trant van: 'o u wilt de doos versturen?'… 'nou dat kan hoor'…
'u kunt gewoon in de rij gaan staan, de rest verzorgen wij'. 
maar nee. de mevrouw druipt af.

ik kom in opstand. ik roep vanuit de rij veel te luid de winkel in: 'mevrouw, u hoeft geen tape te kopen voor uw pakje!' ze plakken hier bij de balie gewoon een stuk tape op de bovenkant en doen er een gefrankeerde sticker overheen…zo gaat dat altijd!' 
els komt opgelucht en glimlachend naar mij toe lopen [een bepaalde scène van toren-c visualiseer ik optimaal op dat moment]…en ze pakt mij stevig bij mijn bovenarm: 'bedankt hoor…bedankt!' en ze sluit achteraan in de rij van twee. de winkel-meneer kijkt mij schamper aan en duikt met zijn hoofd verder in de postzak.
'kan ik u helpen mevrouw' vraagt de vriendelijke jongen achter de servicebalie. 
ik ben aan de beurt.



ik loop de winkel uit en stel me de vragen: is els nu zo goeiig? of wellicht naïef? is de winkel-meneer een on-empatische hork met oogkleppen op of ben ik nu een vreselijke bemoeial? 
het is inderdaad maar net hoe je het wilt zien?! els had beter moeten weten?; de winkel-meneer had even niet door wat precies de bedoeling was [dûh?]; en ik heb mijn antennes weer eens teveel uitstaan!!…