'u-hebt-geen-keuze' te staan en doe je iets, waar je in feite zo ongelofelijk slecht in bent…en ja, dat is dan vragen om een regelrechte
dit dient nadere toelichting
een aantal jaren geleden deed ik een fotoshoot met Iris. iris is nog steeds 1 van de modellen die ik af en toe in mijn artworks gebruik. iris studeert momenteel aan de hbo en doet een minor journalism. ze benaderde mij een tijdje terug met de vraag of zij oscart en chaos (mij) mocht interviewen voor deze minor met exchange students. ik was enthousiast en riep meteen dat ik hieraan wel wilde meewerken. oscar ook. zo gezegd zo gedaan en toen ontvingen wij ze twee weken geleden in het nieuwe atelier van oscar. vier-man [studenten] sterk, een heuse cameraploeg, met alles erop en eraan vulde ineens het hele atelier. en binnen no- time zat ik
huh? wacht even…had ik hierop zo enthousiast gereageerd? een interview ok, in het engels ook ok, maar dat ieder idioot-uitgesproken-engels-woord-dat-mijn-lijf-verliet ook nog op camera zou komen? … en dat mijn hoofd [waar ik prima mee door 1 deur kan, maar ook niet echt de behoefte voel hiermee volop te pronken] tevens werd vastgelegd…
tja, te laat. ik had hier te maken met professionals, die zich supergoed hadden voorbereid, exact wisten waar ze mee bezig waren en hoe ze het wilden hebben…prachtige vragen voor oscart en chaos in petto hadden…
alleen, wij moesten nog even een mindset doen…want: ik had mij een beetje misrekend. ik dacht: er wordt een filmpje van ons werk gemaakt, wij spreken het interview engels, omdat het een exchange-students-minor betrof [internationaal en engels verstaan we dan allen, jo!]…
goed, en dan…dan klinkt daar een beslissende stem: 'ok we beginnen, de recorder loopt, de camera is aan'. en dan, dan wil je eigenlijk gewoon maar 1 ding: door de vloer van het atelier heel diep wegzakken….
echter, wetende dat dit slechts een diep verlangen was, gebaseerd op louter angst en dat ik mij toch echt zelf uit deze benarde situatie diende te redden, en dat niemand mij zou 'helpen'… perstte ik in mijn-twintig-jaar-geleden-eens-opgerakelde-engels een paar zinnen uit, zocht naar de juiste woorden, formuleerde dingen die volledig uit hun verband waren gerukt, probeerde diep in mijn hersenpan de juiste vertalingen op te graven…en het ergste: het lukte mij niet! o mijn god! en…ja, als ik dan dacht de juiste vertaling te hebben opgeduikeld, zette ik het om in mark-rutte-engels… o mijn god (2)…
wat waren die cijfers op school vroeger toch relatief, bedacht ik mij zojuist. meester bethlehem, zou mij nu regelrecht uitlachen voor het feit dat hij mij ooit een handdruk gaf voor de 9 die er stond voor engels[notabene]!
maar goed. we zijn de uren in het atelier vreemdgenoeg toch aardig doorgekomen (dank aan de studenten, die ons toejuichten en zeiden dat het 'allemaal-wel-meeviel'…haha.
ze hebben er een mooie compilatie van gemaakt (knap hoor, van drie uur naar een 5 minuten filmpje en de interessante shots [!]te reduceren tot een minimum!). ze kunnen trots op zichzelf zijn zijn! helaas hadden oscar en ik wat meer moeite met trots zijn op onszelf, na het zien van de video.
het heeft er in ieder geval toe geleid dat ik mijn engels ga bijspijkeren op malta! [in de hoop dat we daarna nog een hoop internationale bekendheid zullen krijgen en heel veel interviews!].
enjoy the movie! ;)
iris, was toch duidelijk in haar berichtgeving naar mij toe?!! |
sorry for the strange look at the 'start-the-film-photo'